می خواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
آن کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
روزی نیچه به شکوه گفته بود "این که امروزه همه می توانند بخوانند و بنویسند نه خواندن و نوشتن که اندیشه را بر باد خواهد داد"؛ سخنی غریب بود برای من که همیشه از مزایای خواندن و نوشتن شنیده بودم.
امروز دریافتم که شکوه ی نیچه از آن بوده است که در اعصار گذشته صاحب اندیشه خود به ابراز آن می پرداخته و اهل خرد گرد وی را می‌گرفتند حال آن که در این روزگار هر کس سخن اندیشمندی را خوانده خود را صاحب اندیشه جا زده و پس از جلب نظر دیگران به این شبه اندیشمندان، جملگی در رکاب وی به ناکجاآباد سرازیر گشته و شکل‌گیری بنیان‌هایی ناپخته را به دنبال داشته است.
به زبان امروزی‌تر سخن نیچه را می‌توان این گونه تعبیر کرد که به قول دوستی "به لطف کپی پیست همه فیلسوف و طناز شده اند". می‌گوییم حال که همه روشن‌فکر و ادیب گشته اند، بگذار ما بی ادب باشیم، بگذار ما بی هنر باشیم، بگذار ما عقب افتاده باشیم...